Dat is vreemd, weten ze dat dan echt niet?

Het is woensdagochtend en we zitten met enkele actieve ouders om inhoudelijk met elkaar na te denken over hoe ‘ouders kunnen worden gestimuleerd meer verbale interactie met hun baby’s en peuters aan te gaan’. De ouders dragen vol enthousiasme dit project en we hebben inhoudelijk een mooie eerste brainstorm.

Totdat we bij het tweede agendapunt komen. We willen met hen verkennen wat volgens hen een passende waardering is voor de deelname aan bijvoorbeeld zo’n project, waarin je meedenkt en werkt aan iets voor alle ouders in de stad. Deze vraag hadden we vooraf al gesteld en we kregen hele verschillende antwoorden, variërend van een zzp-loon tot vergoeding van de parkeerkosten. Het meest bijzondere wat naar boven kwam, zeker toen het over geld ging, is een stevige verontwaardiging over dat ‘de gemeente’ niet weet hoe ze ons goed kan waarderen. En ook dat er te weinig is voor burgers die zich actief inzetten. Er gaat toch zoveel geld om in de gemeente, alle professionals worden goed betaald, hoezo kan in dat systeem een burger geen waardige vergoeding krijgen?

Door participeren komt ook waarderen op de agenda

Voor ons kan dit vraagstuk niet langer onder de tafel geschoven worden. Al merken we in alles hoe complex het is en dat er geen voor de hand liggende oplossing is binnen de huidige systemen en denkkaders van mensen. (meer…)

Nog langer afwachten…..moet dat echt?

Ik ben al 2 weken aan het tobben met mijn gezondheid en ben het super zat. De hele tijd heb ik al verhoging en voel ik me lamlendig. Ik ben al bij de huisarts geweest en die heeft overleg gehad met de specialist. Hun advies is om het nog even aan te kijken, tenzij ik koorts krijg, dan moet ik bellen. Mijn eerste neiging is om te luisteren, zij zullen wel weten wat wijs is. En toch merk ik dat ik er klaar mee ben. Ik zit zelfs te hopen op koorts, want dan kan ik blijkbaar wel geholpen worden. Ik zit te mopperen en voel me ellendig.

Totdat ik besluit mij ‘ongehoorzaam’ te gedragen en toch alweer te gaan bellen. En wat blijkt: de huisarts reageert heel vriendelijk en neemt me direct serieus. Geen enkele opmerking over het advies om af te wachten. Ze overlegt opnieuw met de specialist, waar ik ’s middags al terechtkan.

Ik ben opgelucht en direct is er ook weer een stemmetje: hopelijk is er nu wel iets aan de hand, anders is al dit gedoe om niets. (meer…)

Ik moet dit toch kunnen

Nabiaa is een presentatie aan het voorbereiden en is onrustig. Ze heeft toegezegd iets te vertellen over het onderzoek, maar de details hiervan kent ze onvoldoende. En nu is ze toch zenuwachtig voor de presentatie, terwijl ze er anders juist veel lol in heeft. Ze zit ook te mopperen op de organisator, omdat deze van tevoren een presentatie wil, die ook nog besproken moet worden met de bestuurder. Kortom, nog een lastig klusje voor de vakantie kan beginnen.

We organiseren gedoe

Net als Nabiaa zijn veel mensen vaak zenuwachtig of onzeker. Dan gaan ze mopperen op anderen of andere manieren verzinnen om er vooral geen last van te hebben en het buiten zichzelf te plaatsten. En het bijzondere is, dat als we in groepen werken, dit vaak nog erger wordt. Dan moeten we alles nog meer organiseren om eventuele ongewenste verrassingen te voorkomen.

Zo is er stiekem erg veel ruimte voor angst en die organiseren we zelf ook nog. (meer…)

‘If you are not at the table, you’re on the menu’

Dit spreekwoord vertelde mijn acupuncturist, terwijl ik daar lag met naalden en al. En toch had ik op dat moment niet het gevoel dat ik geen inbreng had. Ik zat nu wel degelijk aan tafel terwijl ik erop lag. Ik had zelf gevraagd om de behandeling en deze acupuncturist nam de tijd om goed te luisteren naar mijn behoefte, zodat ze daarbij kon aansluiten met haar vakmanschap.

Helaas zien we dit vaak anders. De mensen waarover het gaat, zijn onderwerp van gesprek maar zitten niet aan tafel. Er wordt voor hun bedacht wat ze nodig hebben of zouden moeten doen. Regelmatig klinken dan ook de woorden ‘eigenaarschap’ of ‘eigen regie’, een eigentijdse manier om aan te geven dat anderen impliciet gemotiveerd zouden moeten zijn om te doen wat voor hen wordt bedacht.

‘Jij hebt de regie….., ik niet, ik ben er om je te ondersteunen’

Deze zin klopt niet, hij spreekt zichzelf tegen. Je kan iemand geen leiding of regie geven (meer…)

Ontdekking 3:

Jammer, je hebt net alweer een top-idee gemist!

‘Wat een fijne uitwisseling!’, zegt Carla met een glimlach op haar gezicht. De sessie is bijna afgelopen en ze kijkt tevreden terug. Ze voegt dan toe: ‘Het bevestigt wat ik al dacht’. De moed zakt mij in de schoenen, met deze zin breekt ze haar eerste opmerking grotendeels weer af. Het klinkt alsof de sessie nutteloos voor haar was. Alsof ze niets heeft gehoord waar ze mee verder wil. Zodra de bijeenkomst voorbij is, pakt Carla snel haar tas en gaat ze naar een volgende afspraak.

Een week later zie ik haar pas, om haar te vragen wat maakte dat ze het een fijne uitwisseling vond. Ze weet het niet meer. Erg jammer, want tijdens de uitwisseling waren er rijke ervaringen gedeeld. Mensen die dagelijks stoeien met hetzelfde thema hebben aangegeven wat hen helpt, waar ze vrolijk van worden en wat hen frustreert. Iets hiervan heeft Carla geraakt, anders was er vast geen glimlach geweest. Maar wat dit geweest is? Daar komen we niet meer achter.

Waarschijnlijk herken je dit soort situaties ook bij jezelf. Je bent aanwezig, je doet fysiek mee en in gedachten ben je overal en nergens. (meer…)

Ontdekking 2: ‘ongemak verduren’

Wij zijn in Ontdekken wat leeft en werkt trajecten, met alle betrokkenen op zoek naar nieuwe manieren en oplossingen in hoe om te gaan met vraagstukken die leven. We weten dat ‘Als je doet wat je deed, je krijgt wat je kreeg’! Dus dat is niet wat we doen.

Maar als we het echt anders doen en vertrekken vanuit de gezamenlijke bedoeling, dan komt er, is onze ervaring, een moment van ongemak. Meestal niet direct aan het begin, dan zijn we vol nieuwsgierigheid met elkaar aan het verbinden en een gezamenlijke betekenis aan het geven aan de bedoeling. Deze fase  die veel enthousiasme en energie oplevert. Daarna ontstaat het ongemak, elke keer, als we komen bij de vragen “Hoe gaan we nu aan de slag? Wat gaat ieder van ons doenom concreet bij te dragen aan de bedoeling?”

Op stap gaan zonder precies te weten waarheen dat geeft onrust. (meer…)

Ontdekking 1: vanuit de bedoeling weet je niet waar je uitkomt

‘Vanuit de bedoeling’ is een veel gehoorde term. Dit komt zeker ook door het succes van het boek ‘Verdraaide Organisaties’ van Wouter Hart. Veel mensen die we tegenkomen, herkennen, nog steeds, het beeld dat hij schetst. We zijn gaan organiseren vanuit de systeemwereld, vol beleid, protocollen en concepten. Hiermee verwachten we goede diensten, zorg en resultaten te kunnen garanderen, terwijl dit voor de praktijk vaak veel gedoe oplevert.

We kunnen ook kiezen te starten bij ‘waar we voor zijn’; ‘de bedoeling’. Het krijgt vorm in de leefwereld waarin we elke dag met zijn allen bezig zijn. De systeemwereld kan hierbij ondersteunen en is dan niet meer leidend.

Werken vanuit de bedoeling spreekt ook ons aan. Wij herkennen het in veel gebieden en zijn blij dat Wouter dit zo krachtig heeft verwoord. Zo schrijft hij dat de bedoeling “een punt is waarin eigenlijk alle informatie ligt opgeslagen om in het hier en nu de juiste eerstvolgende stap te zetten” (Verdraaide Organisaties, p. 75).

We merken steeds duidelijker wat dit betekent in de praktijk. (meer…)